Αιώρα- Η Ιστορία της Αιώρας - La Casa De Hamacas

Η Ιστορία της Αιώρας

 Η αιώρα έχει μια μεγάλη Ιστορία που εκτείνεται πάνω από 4.000 χρόνια. Οι ευρωπαίοι θαλασσοπόροι και εξερευνητές ενθουσιάστηκαν από τον τρόπο της χρήσης αυτού του « κρεβατιού» λόγο της ευκολίας της χρήσης και της άνεσης που προσφέρει. Μετά από πολλά χρόνια που οι  Ευρωπαίοι στην προσπάθεια τους να αντιγράψουν την παραδοσιακή αιώρα , άρχιζαν να κατασκευάζουν κακές αντιγραφές, είναι η εποχή που η ανάγκη για τις  αληθινές παραδοσιακές αιώρες επιστρέφουν στο προσκήνιο.

Μια Ιστορική αναδρομή στην Αιώρα.

Η λέξη Hamaca  το πιο πιθανό προέρχεται από την ονομασία του δέντρο «Hamack», του οποίου της ίνες χρησιμοποιούνταν αρχικά για την κατασκευή της αιώρας.  Οι πρώτες αιώρες κατασκευάστηκαν από αυτό το υλικό από τους  Mayans στην Κεντρική Αμερική κατά το 2.000 π.χ. Ωστόσο το υλικό αυτό αντικαταστάθηκε από το μαλακό και μεγαλύτερης αντοχής υλικό το  cotton, όμως τα σχέδια και η μέθοδος παραγωγής της αιώρας παρέμεινε ο ίδιος.

Την αιώρα ανακάλυψαν οι Ισπανοί κατακτητές κατά την διάρκεια της Εισβολής τους στις χώρες της Κεντρικής Αμερικής , και αρχικά τις χρησιμοποίησαν σαν κρεβάτια για τα μέλη των αποστολών στα καράβια , που γυρνούσαν από τον λεγόμενο «Νέο Κόσμο».

Σύντομα και οι ανώτεροι αξιωματικοί ‘αντέγραψαν’ την ιδέα , και λόγο της ανάγκης για οικονομία στον χώρο , παράλλαξαν την παραδοσιακή αιώρα σε κάτι που έμοιαζε με αιώρα , που ωστόσο είχε χάσει όλα τα χαρακτηριστικά της. Αυτό το κακό αντίγραφο αιώρας έχει παραμείνει στο μυαλό του κόσμου ακόμα και τώρα και έχει  σαν αποτέλεσμα μιας κακής αντίληψης για την αιώρα, καθώς και ότι όλες οι αιώρες είναι ίδιες.!! ( Τεράστιο Λάθος)   

Το 1514, μετά από σχεδόν 30 χρόνια  κατανόησης της ευρύτερης κουλτούρας της κεντρικής Αμερικής και Καραϊβικής, άρχισαν να εισάγονται στην Ευρώπη νέες λέξεις προϊόντα και κουλτούρες, που δεν είχαν ξανά ακουστεί στην Ευρώπη. Λέξεις όπως ‘exotica’, ‘canoe’, ‘smoking of Tabacco’, ‘hamacas’, άρχισαν να δημιουργούν Trends. Πάντως η Hamaca, εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Ευρώπη, μετά το πρώτο ταξίδι του Κολόμβου το 1492.

« Οι ιθαγενείς κοιμούνται σε κρεβάτια που τα ονομάζουν «Hamaca» - αιώρα που μοιάζουν με ένα κομμάτι από ύφασμα που έχει και τις 2 άκρες ανοιχτές , και γερά δεμένες…. σαν ένα δίχτυ φτιαγμένο από ίνες σχεδόν 3 – 4 μέτρα μακρύ. Στην άκρη του οι πολλές σχοίνινες απολήξεις  δημιουργούν  έναν κόμπο, μια πλέξη, από όπου μπορεί να κρεμαστεί. Είναι καλά κρεβάτια , και καθαρά , και αφού ο καιρός είναι ζεστός, αυτοί δεν χρειάζονται κανένα άλλο κάλυμμα παρά μόνο την ίδια την αιώρα ….και επίσης είναι εύκολη στην μεταφορά  και στην τοποθέτηση.

( Gonzalo Fernandes De Oviedo y Valdes, Seville, 1535)

 Μια άλλη ερμηνεία  πού αναφέρεται στην  χρήση και από πού προέρχεται  η λέξη « Hamacas» αναφέρει ότι η λέξη προέρχεται από την Φυλή Taino, της Αιτής , της διαλέκτου  Arawakan , που σημαίνει «δίχτυ», και σαν τεχνική χρησιμοποιήθηκε για την παραγωγή διχτυών για ψάρεμα.

 Οι λόγοι που οι αιώρες έγιναν τόσο δημοφιλής στις χώρες τις κεντρικής Αμερικής ήταν εξαιτίας του χαρακτηριστικού τους, να παρέχουν ασφάλεια, από έντομα, φίδια, αλλά ακόμα και μεταδοτικές αρρώστιες. Τοποθετώντας το ιδιόμορφο αυτό κρεβάτι, να αιωρείται πάνω από το έδαφος , δεμένο σε δύο δέντρα, οι Ιθαγενείς ήταν καλύτερα προστατευμένοι,  από επιθέσεις ζώων, δαγκώματα φιδιών και εντόμων, δημιουργώντας ένα απαραβίαστο χώρο,  που παρείχε ασφάλεια  ιδανικό για ξεκούραση και ύπνο.   

http://www.lacasadehamacas.gr/index.php?route=common/home

La Casa De Hamacas – Athens Greece

Το Σπίτι Της Αιώρας- Αθήνα

lacasadehamacas@hotmail.com

lacasadehamacas@gmail.com

www.lacasadehamacas.gr (under construction)

http://lacasadehamacas.blogspot.com/

Find us on Facebook

Follow us on Twitter

tel. 0034 6977 501318

      0034 6975 630049

Η Κοπέλα μου, η Μηχανή μου, η αιώρα μας και Δρόμο....!!

Κάθε τέτοια εποχή  καθώς πλησιάζει  το τελείωμα του χρόνου , είναι η εποχή που μου βγαίνει αυθόρμητα η αναζήτηση του προορισμού για τις επόμενες καλοκαιρινές διακοπές. Είναι το χρονικό διάστημα εκείνο που απέχει το ίδιο , τόσο από την προηγούμενη καλοκαιρινή εξόρμηση , όσο και από την επόμενη. Ίσως να φταίει ότι το κρύο αρχίζει να με κουράζει, και με πιάνει η νοσταλγία για τις προηγούμενες διακοπές, και κοιτώντας τις φωτογραφίες, μου έρχονται αυτόματα οι πιθανοί νέοι προορισμοί.

Έχοντας πάντα, σε κάθε εκδρομή και διακοπές μία φωτογραφική μηχανή μαζί μου , προσπαθώ να αποτυπώνω  με  κινηματογραφική συνέπεια την κάθε στιγμή. Έτσι όπως το ένα καρέ συνδυάζεται με το επόμενο και η ταχύτητα δημιουργεί την συνέχεια του φιλμ, έτσι και εγώ με την ταχύτητα τις σκέψεις , φτιάχνω το φιλμ, από τις προηγούμενες διακοπές, και από την κάθε μέρα ξεχωριστά. Μοντάρω στο κεφάλι μου το δικό μου Road Trip Movie!!

Το να είσαι όλη την ημέρα στον δρόμο , ταξιδεύοντας με την μοτοσικλέτα  και αλλάζοντας τόσο γρήγορα τις παραστάσεις και τα τοπία , κάνουν την κάθε μέρα ξεχωριστή, την κάθε μέρα σε άλλον τόπο, χώρα, κλίμα, περιβάλλον, γλώσσες , συμπεριφορές και παραστάσεις.

 Ωστόσο ταξιδεύοντας με την μηχανή , έχεις ένα μειονέκτημα που για εμένα προσωπικά, αποτελεί ένα πραγματικό σημείο αναφοράς, σε όλη την φιλοσοφία του να ταξιδεύεις όχι σαν τουρίστας  σε ακριβά ξενοδοχεία και τουριστικούς προορισμούς, αλλά σαν  ταξιδευτής που αναζητάς να βρεις την ομορφιά του ταξιδιού στους δρόμους κάθε περιοχής, που περπατούν οι ντόπιοι  και που εύχεσαι να μπορούσες να μιλήσεις την διάλεκτο  που μου λέει  ο πιο φτωχός κάτοικος.

Το γεγονός ότι δεν μπορείς να κουβαλάς πολλά πράγματα μαζί σου  ουσιαστικά σε κάνεις να συνειδητοποιείς ποια είναι τα απαραίτητα όχι μόνο στο συγκεκριμένο ταξίδι αλλά και γενικότερα στην ζωής σου. Όσον αφορά όμως το ταξίδι είναι  αυτά που μπορούν να σου εξασφαλίσουν ωραίες στιγμές όπως μια ήσυχη διανυκτέρευση σε ένα απίθανο μέρος.

Έτσι λοιπόν το κάμπινγκ είναι η πρώτη μου επιλογή, και ως εκ τούτου  ένα μεγάλο μέρος του χώρου των αποσκευών της μοτοσικλέτας  καταλαμβάνονται από αυτά τα απαραίτητα  πράγματα όπως σκηνή, sleeping bag, ένα λεπτό στρώμα σε περίπτωση που το έδαφος δεν είναι  και τόσο κατάλληλο, ένα μικρό γκαζάκι, μια μικρή κατσαρόλα, και ένας σουγιάς .Τέλος ο βασικό εξοπλισμό ενός μοτοσικλετιστή που κατά την διάρκεια του ταξιδιού πολλές φορές δεν χρησιμοποιείτε ( Αδιάβροχα, ειδικά παντελόνια, γάντια ..) Μόνο αυτά λοιπόν είναι αρκετά για να καταλάβουν τα 2/3 του χώρου των αποσκευών. Ο υπόλοιπος χώρος που απομένει είναι για ελάχιστα ρούχα, και μερικές πετσέτες.

Κατά την διάρκεια της προετοιμασίας εκτός από τα απαραίτητα, πάντα υπάρχει αμφιβολία όσον αφορά τα υπόλοιπα πράγματα που θα πρέπει να μπουν στην λίστα , και μέχρι να ολοκληρωθεί , πολλά είναι αυτά που βγαίνουν και μπαίνουν ξανά και ξανά από αυτή.

Ωστόσο όμως υπάρχει κάτι που είναι το πρώτο , που μπαίνει πάνω πάνω , και πότε δεν βγαίνει. Είναι η αιώρα μας . Αυτή είναι και ένας από τους πιο βασικούς λόγους που ταξιδεύω.  Γιατί  η πρώτη σκέψη που κάνω πάντα, είναι η στιγμή που θα μπορώ να ξαπλώσω πάνω της και μέσα μου επιτέλους θα γυρίσει ο διακόπτης των διακοπών.

Θα είναι το πρώτο βράδυ που θα είμαστε ήδη μακριά από εκεί που ξεκινήσαμε, και λίγο πιο κοντά σε αυτό που θέλουμε να φτάσουμε, να ολοκληρώσουμε. Το Ταξίδι μας.

Βέβαια η αλήθεια είναι ότι την αιώρα την χρησιμοποιούμε πολύ πιο συχνά, ακόμα και πριν φτάσουμε στο σημείο που θέλουμε να περάσουμε το βράδυ. Όταν βρίσκεσαι στον δρόμο , ποτέ δεν ξέρεις η επόμενη στροφή τι θέαμα μπορεί να σου προσφέρει, και έτσι από το πουθενά , μπορεί να προκύψει , μία ακόμα στάση , για ένα τσιγάρο, ένα γρήγορα φαγητό, η ένας καφές, αλλά ακόμα και για λίγη ξεκούραση. Σε εκείνη την φάση η αιώρα παίρνει τον  πρωταγωνιστικό ρόλο. Στήνεται σε 3 λεπτά και μπορεί να προσφέρει μια αίσθηση μοναδική ακόμα και για αυτό το μικρό διάλυμα.  Η δικιά μας αγαπημένη αιώρα για τα ταξίδια , είναι μια Μεξικάνικη αιώρα , οικογενειακή. Είναι τεράστια όταν είναι ανοιχτή και για 2 άτομα είναι ότι καλύτερο. Μπορούμε να κάτσουμε όπως ακριβώς θέλουμε χωρίς ο ένας να πέφτει πάνω στον άλλον ( βέβαια εκείνες τις στιγμές μάλλον το επιδιώκουμε), και από την άλλη  όταν είναι συσκευασμένη ,είναι πολύ μικρή, και μπορεί να χωρέσει παντού. Όσον αφορά την αντοχή είναι απίστευτα ανθεκτική και μπορεί να σηκώσει μέχρι και 400 κιλά. Η αραιή της πλέξη έχει σαν πλεονέκτημα, ότι δεν  λερώνεται εύκολα, και αν ακόμα πέσει φαγητό ή υγρό πάνω της, το μεγαλύτερο μέρος περνάει από την πλέξη και πέφτει στο έδαφος, Ιστορικά οι Μεξικάνικες αιώρας χρησιμοποιήθηκαν μέχρι και σε νοσοκομεία , επειδή έχουν σαν χαρακτηριστικό λόγο της κατασκευής τους να  είναι πολύ «καθαρές».

Μετά από τόσα χρόνια που ταξιδεύουμε με την μοτοσικλέτα, η διαδικασία τις προετοιμασίας είναι πια μια ευχάριστη διαδικασία, και αν ακόμα είναι αρκετά νωρίς για οποιαδήποτε οργάνωση η συγκεκριμένων προορισμών , από τώρα ξέρουμε ότι σίγουρα, θα βρεθούμε ένα βήμα παραπέρα από πέρσι. Κάτι τέτοιο μας οδηγεί κατευθείαν στην Πορτογαλία,  και είναι πολύ ωραίο συναίσθημα που οι κουβέντες μας έχουν ξεκινήσει, και ο προορισμός διαμορφώνεται, μέσα από τις αναμνήσεις  των προηγουμένων, που οι προτάσεις ξεκινάνε με το «Θυμάσαι τότε εκεί...ή θυμάσαι που είναι αυτό...» και τότε είμαι σίγουρος ότι και φέτος θα κάνουμε το αγαπημένος  μας ταξίδι.

http://www.lacasadehamacas.gr/index.php?route=common/home

Μια Αιώρα Έίναι Παντα Χρησιμη Σε Κάθε Περίπτωση

Μια Αιώρα Είναι Παντα Χρήσιμη

Είχε αρχίσει να μπάινει για τα καλά ο χειμώνας. Μπορούσες να το δείς παντόυ γύρω σου. Και οι τελευταίοι που κυκλοφορούσαν ελαφρια ντυμένοι , έχουν εξαφανιστεί, και οι προβλέψεις των ειδικών μιλούν για άστατο καιρό , πιθανή χιονόπτωση στα ορεινά, και πτώση της θερμοκρασίας.

 Τότε ήταν που ήρθε και εκείνη η φοβερή πρόσκληση , για μία εκδρομή, σε ένα σπίτι μιας φίλης (που δεν ήταν ακριβώς σπίτι) , σε ένα χωριουδάκι ( που δεν ήταν ακριβώς  χωριουδάκι), κάπου κοντά στα Καλάβρυτα, κάνοντας δεξιά μερικά χιλιόμετρα πριν, σε έναν δρόμο ( που δεν ήταν ακριβώς δρόμος) , και που θα ψήναμε κρέατα και λουκάνικα ( που ήταν ακριβώς αυτό !!) και θα αράζαμε όλη την ημέρα εκεί.

Ο ένας κάλεσε τον άλλον , και κανένας δεν δυσκολεύτηκε να πειστεί να έρθει ,  και έτσι κατά τις 11 το πρωί, ( εμείς φτάσαμε τελευταίοι όπως πάντα) , 5 αυτοκίνητα πλήρεις των επιβατών και των προμηθειών φτάσαμε σε αυτό που ήταν αλλά που δεν ήταν!!

 Αφού διανύσαμε τον χωματόδρομο βρεθήκαμε σε μια απίστευτη πλαγία , με απίστευτη θέα, και ένα μικρό σπιτάκι ξύλινο,  τύπου αποθηκούλα , που με το ζόρι χωρούσε στο όρθιο 5 ανθρώπους, και ένα τεράστιο ξύλινο τραπέζι έξω και μπροστα απο το σπιτάκι, σαν πάγκος που χωρούσε όλους εμάς μαζί με τις μπριζόλες τα λουκάνικα και όλα τα άλλα,  να μας περιμένει.

 Αυτοί που  είχαν φτάσει πρώτοι, είχαν αρχίσει ήδη την προετοιμασία . βάζοντας φωτιά, και ανοίγοντας τα πρώτα ταπεράκια, για το πρωινό. Ζεστό ψωμί , τυριά, σαλάμια, νουτέλες μέλια και τα σχετικά. Ευτυχώς η φωτιά ζέσταινε και την ατμόσφαιρα, γιατί είχε κρύο αρκετό ,  και έκανε την ανάγκη για ζεστό φαγητό ακόμα πιο σημαντική.

 Είχε ξεκινήσει λοιπόν η κατανάλωση, και όποιος πρότεινε και κάποιον συνδυασμό καλό τότε λάμβανε και αντίστοιχο έπαινο. Ο κάθε ένας είχε φέρει από κάτι, και έτσι , σαν μια παρτίδα από Χαρτιά, που το προηγούμενο φύλο ( υλικό) θα μπορούσε να φτιάξει το δικό σου έτσι γινόταν και με την προετοιμασία του πρωινού. Με άλλα λόγια κάποιος βρήκε και έφερε  χωριάτικο ψωμί,  κάποιος είχε φέρει σαλάμι, κάποιος κάστανα, ή τυρί, ή μέλι, οπότε ένα ένα τα υλικά εμφανιζόντουσαν στο τραπέζι, και οι συνδυασμοί άρχισαν να γίνονται παιχνίδι για τα γούστα του κάθε ενός.

 Όλα αυτά πριν να βγουν στην φόρα τα κρέατα ( από διαφορετικά είδη λουκάνικών , μέχρι ότι μπορείς να φανταστείς)  και εξελιχθεί για άλλη μία φορά το ίδιο σκηνικό.

 Η δική μου συνεισφορά, εκτός ότι οδήγησα μέχρι εκεί , περιοριστικέ αρχικά σε κάτι αυγά, και στην συνέχεια, σε 1 κοτόπουλο τεμαχισμένο, και 2 λουκάνικα αμφιβόλου ποιότητας. Άρα το παιχνίδι αυτό το είχα χαμένο  από χέρι.

Ωστόσο όμως ήμουν οργανωμένος σε κάτι άλλο , που ακόμα εκείνη την στιγμή δεν φαινόταν τόσο σημαντικό. Είχα πάρει μαζί μου 3 αιώρες , από αυτές τις τεράστιες, από τις οποίες , την μία την είχα μόλις παραλάβει από το Μεξικό από μια περιοχή που ονομάζεται  Chiapas ( αυτό είναι και το όνομα της αιώρας) και που ποτέ δεν την είχα δοκιμάσει, καθώς επίσης  μια Βραζιλιάνικη αιώρα, μία Μεξικάνικη ( Mayan Style).

 Έψαχνα λοιπόν τον κατάλληλο χρόνο και σημείο, κάπου κοντά στην φωτιά για να τις τοποθετήσω.

Κατά τις 2 το μεσημεράκι, είχε ξεκινήσει και το ψήσιμο, και μάλιστα τα πρώτα ( κάτι παιδάκια και κάτι κοτοπουλάκια) που γίνονται εύκολα είχαν προχωρήσει και στο  σερβίρισμα, μαζί με τα υπόλοιπα συνοδευτικά μπυριτσες, κρασάκια , ρακές και τα σχετικά.  Οπότε ήρθε και η στιγμή που κάποιοι έψαχναν ένα μέρος να αράξουν. Και να λοιπόν το πρόβλημα.!! Το σπιτάκι πολύ μικρό , δεν είχε καν κρεβάτι, ο πάγκος γεμάτος πράγματα, γεμάτος κόσμο και φωνές, και μετά την 5^η μπριζόλα μάλλον δεν άντεχες να είσαι εκεί, το χώμα πολύ υγρό για να πάρεις την απόφαση να  ξαπλώσεις κάτω.

 Η ώρα αυτή που περίμενα επιτέλους ήρθε!! Τους έβλεπα δυο δυο, τρεις τρείς , με ένα ποτήρι στα χέρια, να παλεύουν να βρουν κάποιο σημείο να αράξουν, μακριά από την Βαβούρα και την τσίκνα, να μιλήσουν, να φλερτάρουν, να διαβάσουν, να σκεφτούν, να χαλαρώσουν και να απολαύσουν το τοπίο. Τότε ήταν λοιπόν που άρχισα να στήνω τις αιώρες!! Και  όχι μία, αλλά τρεις αιώρες, ικανές να αράξουν πάνω τους τουλάχιστον  3 άνθρωποι σε κάθε μία από αυτές...... και άνετα!!!

 Τι να πω!! έγινε χαμός σε 5 λεπτά ήταν όλες στημένες γύρω από την φωτιά. Η κάθε αιώρα διαφορετική, από την άλλη , δημιούργησε τους όρους για ένα παιχνίδι, που όλοι θέλανε να κάτσουνε σε όλες, να δοκιμάσουνε πια είναι η πιο ωραία , η βολική , στην κάθε περίπτωση. Ποια θα τους ταίριαζε στα δικά τους ταξίδια , και στους δικούς τους χώρους. Η συζήτηση πάλι ξεκινάει, αλλά όχι για φαγητό, και κατανάλωση , αλλά για τα ταξίδια, τις περιπέτειες, τα απαραίτητα και σημαντικά, τις αναμνήσεις, και τελικά την  καλή ανάμνηση την κάνει  μια μπριζόλα ή μια αιώρα, η και τα 2 μαζί!!

 Κάτσαμε στις αιώρες πολλές ώρες, με διαλύματα ο καθένας ξεχωριστά, για να φτιάξει ένα καφέ , να στρίψει ένα τσιγάρο για την παρέα, να τσιμπήσει κάτι ακόμα , να συντηρήσει την φωτιά για να μας ζεσταίνει.

Μερικοί και εγώ μέσα σε αυτούς , βρήκα τον χρόνο να ρίξω και έναν υπνάκο μέσα στις αιώρες, σκεπασμένος με μία κουβέρτα. Άραξα απίστευτα μετά από τόσο φαγητό , και όταν σηκώθηκα ήξερα ότι θα ευχαριστιόμουν και την επιστροφή οδηγώντας πίσω στην Αθήνα

 Και για μένα ήταν η πρώτη φορά που έστηνα αιώρα σε βουνό, και με σχετικό κρύο. Διαπίστωσα ότι αν έχεις ένα  sleeping bag ή μια καλή κουβέρτα  τότε είσαι μια χαρά.

 Κατά τις 7 είχε σχεδόν σκοτεινιάσει και το κρύο ήταν αρκετά αισθητό. Ήταν η ώρα που έπρεπε να φύγουμε. Αρχίσαμε να μαζεύουμε τα απομεινάρια μιας τέλειας εκδρομής. Παρακολουθούσα την διαδικασία « τα μαζεύουμε και φεύγουμε» και πόσες μαύρες σακούλες με σκουπίδια δημιουργήσαμε. Φροντίσαμε να μην αφήσουμε κανένα σκουπίδι στον χώρο, αλλά οι μαύρες σακούλες έδειχναν τι σκουπίδι δημιουργήσαμε.

 Μαζέψαμε τις αιώρες μας σε 10 λεπτά. Τις έβαλα και τις 3 στην τσάντα που τις μεταφέρω.  Δεν άφησαν ούτε ένα ίχνος της προηγούμενης ύπαρξης τους. Έτσι όπως γίνεται και κάθε φορά που τις ξεστήνω από τα διάφορα σημεία.

Στο μόνο όμως που καταλήγω είναι όσο τέλειο και αν είναι ένα μέρος, μια αιώρα το κάνει ακόμα πιο όμορφο.

Το Σπίτι Της Αιώρας

La Casa De Hamacas

Μια αιώρα ομορφαίνει Ενα υπέροχο σπίτι στην Ιο

Τα τελευταια 3 χρόνια, κάθε καλοκαίρι Ταξιδευαμε με την μηχανή με προορισμούς , όπως η Σικελία, γενικότερα η Νοτια Ιταλια, Γαλλία, Ισπανία. Σε κάθε περίπτωση μια αιώρα ήταν η πιο ευκολη και απαραιτητη λύση για ξεκούραση ανα πάσα στιγμή. Οπουδήποτε μπορούσαμε να στήσουμε την αιώρα μας μέσα σε 5 λεπτά και να ξαπλώσουμε. Φτάνοντας σε κάποιο κάμπινγ, αντί για τραπεζάκια και καρέκλες, χρησιμοποιήσαμε την αιώρα μας σε κάθε περίπτωση. Για άραγμα, αλλα και για να παίξουμε επιτραπεζια , να χαζέψουμε στο PC , χαρτία, ακόμα και τάβλι ( ενα μικρο φορητο τάβλι). Γενικότερα αυτή η αιώρα ήταν για εμάς το σαλόνι μας, που φιλοξένησε εκτός απο εμάς , και δίαφορους φίλους, και επισκέπτες καθώς και περίεργους δοκιμαστές.

Φετος το καλοκαίρι απαφασίσάμε να μείνουμε Ελλάδα, και να πάμε σε ένα φιλικό σπίτι στην Ιο. Ειχαμε πάει και άλλες φορές στο συγκεκριμένο σπίτι και το γνωρίζαμε. Ενα πόλυ ωραίο κάτασπρο νησιώτικο σπίτι στον Κάμπο, με ωραία θέα, πολύ ήσυχο, ιδανικό να περάσεις ένα ολόκληρο καλοκαίρι, ανάμεσα στο σπίτι και την θάλασσα. Το μόνο που του έλειπε ήταν μία αιώρα μπλέ.

Πήραμε λοιπόν μια Βραζιλίανικη αιώρα Μπλέ, με τεράστια κρόσια, και επιβιβαστίκαμε στο πλόιο για την Ιο.

Απο την πρώτη στιγμή ήξερα που ακριβώς θα την βάλω, και φανταζόμουν την αίσθηση, του να είσαι ξαπλωμένος πάνω της, να ακούς την Θάλασσα, τους ήχους απο την χώρα, του κόσμου που είναι έτοιμος να ξεχυθεί στα σοκακια του νησιόυ , τις μουσικές που σιγά σιγά δυναμώνουν, και μετά χαμηλώνουν, τον απιστευτο βραδυνό ουρανό γεμάτο αστέρια, την απίστευτη αυτή αίσθηση , όταν ξεχνιεσαι και επιτρέπεις στον εαυτό σου να χάσει τον χρόνο.

Και έτσι έγινε. Η αιώρα ήταν το πρώτο πράγμα που παρατηρούσαν όλοι οι επισκέπτες του σπιτιού. Το εντυπωσιακό μπλέ χρώμα της ταίριαζε απόλυτα με το άσπρο του Σπιτιου , και την  μικρή νησιώτικη αυλή.

Πραγματικά την Εβδομάδα του 15 Αυγουστου , που οι επισκέπτες έιχαμε γίνει περίπου στους 12, τότε όλο το βράδυ η αιώρα χάριζε σε όλους , εναλάξ, ανάλογα με την αγαπημένη ώρα του κάθε ενός, όλα αυτα τα συναισθήματα ελευθερίας, χαλορότητας και απόλυτης φυγής της πραγματικότητας του χρόνου.

Κάποιοι μένανε σπίτι το βράδυ , μόνο για αυτήν , καποιοι γυρνάγανε σπίτι μόνο για αυτήν, και κάποιο βγαίνα στα Μπαρ του Νησιού εξαιτίας της, επείδή έβλεπαν οτι ήταν πιασμένη.

Σε κάθε περίπτωση,και σε κάθε στιγμή, οτιδήποτε και αν έχει κάνει κάποιος πρίν ξαπλώσει στην αιώρα, μετά απο αυτήν ήταν ένας καινούργιος άνθρωπος. Σαν σε μία στάση διαλογισμού που σε βοηθάει να αφομοιώσεις τις ωραίες στιγμές , και να αποβάλεις οτι άσχημο.

Προσωπικα η αλήθεια είναι οτι γουστάρω τρελά την αίσθηση της αιώρας, και είμαι πολύ υπερβολικός σε οτι έχει να κάνει με αυτές. Ωστοσο με τόσο κόσμο στο σπίτι , παρακολουθούσα τις αντιδράσεις αυτών που σηκώνονταν απο την αιώρα , και πάντα σηκώνονταν με απίστευτη καλή ενέργεια,...να πούν κάτι που σκέφηκαν, να φτιάξουν κάτι για τους άλλους, να πουν μια ωραία ιστορία, να κάνουν κάτι που είχε να κάνει με όλη την παρέα.

Γιατί απο αυτό το καλοκάρι αυτό που μου έμεινε , είναι πώς μια αιώρα έκανε 12 άτομα να γίνουν μία παρέα.  Στο τέλος τέλος μάλλον ήταν καλύτερο που δεν είχαμε 12 αιώρες , αλλα μόνο μία!! (....... οκ, ίσως άλλη μία δεν θα μας χαλούσε)


http://www.lacasadehamacas.gr/index.php?route=common/home

Παραδοσιακες Μεξικανικες Αιώρες ( Mayan Style- Hand Made from Mexico Yucatan

Στο Μεξικό οι Αιώρες φτιάχνονται σε μικρά χωρία που βρίσκονται διάσπαρτα γύρω από την πόλη (Merida)  Μερίδα, στην ευρύτερη περιοχή Yucatan, στον Κόλπο του Μεξικού. Ιστορικά η αιώρα δεν αποτελούσε κομμάτι της κλασικής εποχής του Πολιτισμού των Maya, αλλά ήρθε στην συγκεκριμένη περιοχή Yucatan, από της χώρες και τα νησιά  της Καραϊβικής σχεδόν 2 αιώνες πριν την Έναρξη των Ισπανικών Κατακτήσεων στην Κεντρική Αμερική.

 Η λέξη Hamaca  το πιο πιθανό προέρχεται από την ονομασία του δέντρο «Hamack», του οποίου της ίνες χρησιμοποιούνταν αρχικά για την κατασκευή της αιώρας

Ωστόσο το υλικό αυτό αντικαταστάθηκε από το μαλακό και μεγαλύτερης αντοχής υλικό το  cotton, όμως τα σχέδια και η μέθοδος παραγωγής της αιώρας παρέμεινε ο ίδιος.

Οι Μεξικάνικες αιώρες Mayan Style φτιάχνονται σε έναν αργαλειό, και είναι χειροποίητες. Οι αιώρες ( Hamacas) για τους Yucatecans έχουν μεγάλο συμβολικό χαρακτήρα , και είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας τους, και για αυτό σε κάθε σπίτι, ακόμα και στα πιο φτωχά , υπάρχουν υποδοχές στον τοίχο, για να κρεμάνε τις αιώρες.

Και σε άλλες χώρες τις Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής, οι οικογένειες μπορεί να έχουν αρκετούς γάντζους ακόμα και μέσα στο κεντρικό δωμάτιο του σπιτιού, έτσι ώστε να μπορούν να κρεμαστούν όσο πιο πολλές αιώρες .

http://www.lacasadehamacas.gr/index.php?route=common/home

Το Σπιτι Της Αιώρας
La Casa De Hamacas- Athens Greece
lacasadehamacas@hotmail.com
tel: 0030 6977 501318
      0030 6975 630049