Η Κοπέλα μου, η Μηχανή μου, η αιώρα μας και Δρόμο....!!

Κάθε τέτοια εποχή  καθώς πλησιάζει  το τελείωμα του χρόνου , είναι η εποχή που μου βγαίνει αυθόρμητα η αναζήτηση του προορισμού για τις επόμενες καλοκαιρινές διακοπές. Είναι το χρονικό διάστημα εκείνο που απέχει το ίδιο , τόσο από την προηγούμενη καλοκαιρινή εξόρμηση , όσο και από την επόμενη. Ίσως να φταίει ότι το κρύο αρχίζει να με κουράζει, και με πιάνει η νοσταλγία για τις προηγούμενες διακοπές, και κοιτώντας τις φωτογραφίες, μου έρχονται αυτόματα οι πιθανοί νέοι προορισμοί.

Έχοντας πάντα, σε κάθε εκδρομή και διακοπές μία φωτογραφική μηχανή μαζί μου , προσπαθώ να αποτυπώνω  με  κινηματογραφική συνέπεια την κάθε στιγμή. Έτσι όπως το ένα καρέ συνδυάζεται με το επόμενο και η ταχύτητα δημιουργεί την συνέχεια του φιλμ, έτσι και εγώ με την ταχύτητα τις σκέψεις , φτιάχνω το φιλμ, από τις προηγούμενες διακοπές, και από την κάθε μέρα ξεχωριστά. Μοντάρω στο κεφάλι μου το δικό μου Road Trip Movie!!

Το να είσαι όλη την ημέρα στον δρόμο , ταξιδεύοντας με την μοτοσικλέτα  και αλλάζοντας τόσο γρήγορα τις παραστάσεις και τα τοπία , κάνουν την κάθε μέρα ξεχωριστή, την κάθε μέρα σε άλλον τόπο, χώρα, κλίμα, περιβάλλον, γλώσσες , συμπεριφορές και παραστάσεις.

 Ωστόσο ταξιδεύοντας με την μηχανή , έχεις ένα μειονέκτημα που για εμένα προσωπικά, αποτελεί ένα πραγματικό σημείο αναφοράς, σε όλη την φιλοσοφία του να ταξιδεύεις όχι σαν τουρίστας  σε ακριβά ξενοδοχεία και τουριστικούς προορισμούς, αλλά σαν  ταξιδευτής που αναζητάς να βρεις την ομορφιά του ταξιδιού στους δρόμους κάθε περιοχής, που περπατούν οι ντόπιοι  και που εύχεσαι να μπορούσες να μιλήσεις την διάλεκτο  που μου λέει  ο πιο φτωχός κάτοικος.

Το γεγονός ότι δεν μπορείς να κουβαλάς πολλά πράγματα μαζί σου  ουσιαστικά σε κάνεις να συνειδητοποιείς ποια είναι τα απαραίτητα όχι μόνο στο συγκεκριμένο ταξίδι αλλά και γενικότερα στην ζωής σου. Όσον αφορά όμως το ταξίδι είναι  αυτά που μπορούν να σου εξασφαλίσουν ωραίες στιγμές όπως μια ήσυχη διανυκτέρευση σε ένα απίθανο μέρος.

Έτσι λοιπόν το κάμπινγκ είναι η πρώτη μου επιλογή, και ως εκ τούτου  ένα μεγάλο μέρος του χώρου των αποσκευών της μοτοσικλέτας  καταλαμβάνονται από αυτά τα απαραίτητα  πράγματα όπως σκηνή, sleeping bag, ένα λεπτό στρώμα σε περίπτωση που το έδαφος δεν είναι  και τόσο κατάλληλο, ένα μικρό γκαζάκι, μια μικρή κατσαρόλα, και ένας σουγιάς .Τέλος ο βασικό εξοπλισμό ενός μοτοσικλετιστή που κατά την διάρκεια του ταξιδιού πολλές φορές δεν χρησιμοποιείτε ( Αδιάβροχα, ειδικά παντελόνια, γάντια ..) Μόνο αυτά λοιπόν είναι αρκετά για να καταλάβουν τα 2/3 του χώρου των αποσκευών. Ο υπόλοιπος χώρος που απομένει είναι για ελάχιστα ρούχα, και μερικές πετσέτες.

Κατά την διάρκεια της προετοιμασίας εκτός από τα απαραίτητα, πάντα υπάρχει αμφιβολία όσον αφορά τα υπόλοιπα πράγματα που θα πρέπει να μπουν στην λίστα , και μέχρι να ολοκληρωθεί , πολλά είναι αυτά που βγαίνουν και μπαίνουν ξανά και ξανά από αυτή.

Ωστόσο όμως υπάρχει κάτι που είναι το πρώτο , που μπαίνει πάνω πάνω , και πότε δεν βγαίνει. Είναι η αιώρα μας . Αυτή είναι και ένας από τους πιο βασικούς λόγους που ταξιδεύω.  Γιατί  η πρώτη σκέψη που κάνω πάντα, είναι η στιγμή που θα μπορώ να ξαπλώσω πάνω της και μέσα μου επιτέλους θα γυρίσει ο διακόπτης των διακοπών.

Θα είναι το πρώτο βράδυ που θα είμαστε ήδη μακριά από εκεί που ξεκινήσαμε, και λίγο πιο κοντά σε αυτό που θέλουμε να φτάσουμε, να ολοκληρώσουμε. Το Ταξίδι μας.

Βέβαια η αλήθεια είναι ότι την αιώρα την χρησιμοποιούμε πολύ πιο συχνά, ακόμα και πριν φτάσουμε στο σημείο που θέλουμε να περάσουμε το βράδυ. Όταν βρίσκεσαι στον δρόμο , ποτέ δεν ξέρεις η επόμενη στροφή τι θέαμα μπορεί να σου προσφέρει, και έτσι από το πουθενά , μπορεί να προκύψει , μία ακόμα στάση , για ένα τσιγάρο, ένα γρήγορα φαγητό, η ένας καφές, αλλά ακόμα και για λίγη ξεκούραση. Σε εκείνη την φάση η αιώρα παίρνει τον  πρωταγωνιστικό ρόλο. Στήνεται σε 3 λεπτά και μπορεί να προσφέρει μια αίσθηση μοναδική ακόμα και για αυτό το μικρό διάλυμα.  Η δικιά μας αγαπημένη αιώρα για τα ταξίδια , είναι μια Μεξικάνικη αιώρα , οικογενειακή. Είναι τεράστια όταν είναι ανοιχτή και για 2 άτομα είναι ότι καλύτερο. Μπορούμε να κάτσουμε όπως ακριβώς θέλουμε χωρίς ο ένας να πέφτει πάνω στον άλλον ( βέβαια εκείνες τις στιγμές μάλλον το επιδιώκουμε), και από την άλλη  όταν είναι συσκευασμένη ,είναι πολύ μικρή, και μπορεί να χωρέσει παντού. Όσον αφορά την αντοχή είναι απίστευτα ανθεκτική και μπορεί να σηκώσει μέχρι και 400 κιλά. Η αραιή της πλέξη έχει σαν πλεονέκτημα, ότι δεν  λερώνεται εύκολα, και αν ακόμα πέσει φαγητό ή υγρό πάνω της, το μεγαλύτερο μέρος περνάει από την πλέξη και πέφτει στο έδαφος, Ιστορικά οι Μεξικάνικες αιώρας χρησιμοποιήθηκαν μέχρι και σε νοσοκομεία , επειδή έχουν σαν χαρακτηριστικό λόγο της κατασκευής τους να  είναι πολύ «καθαρές».

Μετά από τόσα χρόνια που ταξιδεύουμε με την μοτοσικλέτα, η διαδικασία τις προετοιμασίας είναι πια μια ευχάριστη διαδικασία, και αν ακόμα είναι αρκετά νωρίς για οποιαδήποτε οργάνωση η συγκεκριμένων προορισμών , από τώρα ξέρουμε ότι σίγουρα, θα βρεθούμε ένα βήμα παραπέρα από πέρσι. Κάτι τέτοιο μας οδηγεί κατευθείαν στην Πορτογαλία,  και είναι πολύ ωραίο συναίσθημα που οι κουβέντες μας έχουν ξεκινήσει, και ο προορισμός διαμορφώνεται, μέσα από τις αναμνήσεις  των προηγουμένων, που οι προτάσεις ξεκινάνε με το «Θυμάσαι τότε εκεί...ή θυμάσαι που είναι αυτό...» και τότε είμαι σίγουρος ότι και φέτος θα κάνουμε το αγαπημένος  μας ταξίδι.

http://www.lacasadehamacas.gr/index.php?route=common/home

Μια αιώρα ομορφαίνει Ενα υπέροχο σπίτι στην Ιο

Τα τελευταια 3 χρόνια, κάθε καλοκαίρι Ταξιδευαμε με την μηχανή με προορισμούς , όπως η Σικελία, γενικότερα η Νοτια Ιταλια, Γαλλία, Ισπανία. Σε κάθε περίπτωση μια αιώρα ήταν η πιο ευκολη και απαραιτητη λύση για ξεκούραση ανα πάσα στιγμή. Οπουδήποτε μπορούσαμε να στήσουμε την αιώρα μας μέσα σε 5 λεπτά και να ξαπλώσουμε. Φτάνοντας σε κάποιο κάμπινγ, αντί για τραπεζάκια και καρέκλες, χρησιμοποιήσαμε την αιώρα μας σε κάθε περίπτωση. Για άραγμα, αλλα και για να παίξουμε επιτραπεζια , να χαζέψουμε στο PC , χαρτία, ακόμα και τάβλι ( ενα μικρο φορητο τάβλι). Γενικότερα αυτή η αιώρα ήταν για εμάς το σαλόνι μας, που φιλοξένησε εκτός απο εμάς , και δίαφορους φίλους, και επισκέπτες καθώς και περίεργους δοκιμαστές.

Φετος το καλοκαίρι απαφασίσάμε να μείνουμε Ελλάδα, και να πάμε σε ένα φιλικό σπίτι στην Ιο. Ειχαμε πάει και άλλες φορές στο συγκεκριμένο σπίτι και το γνωρίζαμε. Ενα πόλυ ωραίο κάτασπρο νησιώτικο σπίτι στον Κάμπο, με ωραία θέα, πολύ ήσυχο, ιδανικό να περάσεις ένα ολόκληρο καλοκαίρι, ανάμεσα στο σπίτι και την θάλασσα. Το μόνο που του έλειπε ήταν μία αιώρα μπλέ.

Πήραμε λοιπόν μια Βραζιλίανικη αιώρα Μπλέ, με τεράστια κρόσια, και επιβιβαστίκαμε στο πλόιο για την Ιο.

Απο την πρώτη στιγμή ήξερα που ακριβώς θα την βάλω, και φανταζόμουν την αίσθηση, του να είσαι ξαπλωμένος πάνω της, να ακούς την Θάλασσα, τους ήχους απο την χώρα, του κόσμου που είναι έτοιμος να ξεχυθεί στα σοκακια του νησιόυ , τις μουσικές που σιγά σιγά δυναμώνουν, και μετά χαμηλώνουν, τον απιστευτο βραδυνό ουρανό γεμάτο αστέρια, την απίστευτη αυτή αίσθηση , όταν ξεχνιεσαι και επιτρέπεις στον εαυτό σου να χάσει τον χρόνο.

Και έτσι έγινε. Η αιώρα ήταν το πρώτο πράγμα που παρατηρούσαν όλοι οι επισκέπτες του σπιτιού. Το εντυπωσιακό μπλέ χρώμα της ταίριαζε απόλυτα με το άσπρο του Σπιτιου , και την  μικρή νησιώτικη αυλή.

Πραγματικά την Εβδομάδα του 15 Αυγουστου , που οι επισκέπτες έιχαμε γίνει περίπου στους 12, τότε όλο το βράδυ η αιώρα χάριζε σε όλους , εναλάξ, ανάλογα με την αγαπημένη ώρα του κάθε ενός, όλα αυτα τα συναισθήματα ελευθερίας, χαλορότητας και απόλυτης φυγής της πραγματικότητας του χρόνου.

Κάποιοι μένανε σπίτι το βράδυ , μόνο για αυτήν , καποιοι γυρνάγανε σπίτι μόνο για αυτήν, και κάποιο βγαίνα στα Μπαρ του Νησιού εξαιτίας της, επείδή έβλεπαν οτι ήταν πιασμένη.

Σε κάθε περίπτωση,και σε κάθε στιγμή, οτιδήποτε και αν έχει κάνει κάποιος πρίν ξαπλώσει στην αιώρα, μετά απο αυτήν ήταν ένας καινούργιος άνθρωπος. Σαν σε μία στάση διαλογισμού που σε βοηθάει να αφομοιώσεις τις ωραίες στιγμές , και να αποβάλεις οτι άσχημο.

Προσωπικα η αλήθεια είναι οτι γουστάρω τρελά την αίσθηση της αιώρας, και είμαι πολύ υπερβολικός σε οτι έχει να κάνει με αυτές. Ωστοσο με τόσο κόσμο στο σπίτι , παρακολουθούσα τις αντιδράσεις αυτών που σηκώνονταν απο την αιώρα , και πάντα σηκώνονταν με απίστευτη καλή ενέργεια,...να πούν κάτι που σκέφηκαν, να φτιάξουν κάτι για τους άλλους, να πουν μια ωραία ιστορία, να κάνουν κάτι που είχε να κάνει με όλη την παρέα.

Γιατί απο αυτό το καλοκάρι αυτό που μου έμεινε , είναι πώς μια αιώρα έκανε 12 άτομα να γίνουν μία παρέα.  Στο τέλος τέλος μάλλον ήταν καλύτερο που δεν είχαμε 12 αιώρες , αλλα μόνο μία!! (....... οκ, ίσως άλλη μία δεν θα μας χαλούσε)


http://www.lacasadehamacas.gr/index.php?route=common/home