Μια Αιώρα Έίναι Παντα Χρησιμη Σε Κάθε Περίπτωση

Μια Αιώρα Είναι Παντα Χρήσιμη

Είχε αρχίσει να μπάινει για τα καλά ο χειμώνας. Μπορούσες να το δείς παντόυ γύρω σου. Και οι τελευταίοι που κυκλοφορούσαν ελαφρια ντυμένοι , έχουν εξαφανιστεί, και οι προβλέψεις των ειδικών μιλούν για άστατο καιρό , πιθανή χιονόπτωση στα ορεινά, και πτώση της θερμοκρασίας.

 Τότε ήταν που ήρθε και εκείνη η φοβερή πρόσκληση , για μία εκδρομή, σε ένα σπίτι μιας φίλης (που δεν ήταν ακριβώς σπίτι) , σε ένα χωριουδάκι ( που δεν ήταν ακριβώς  χωριουδάκι), κάπου κοντά στα Καλάβρυτα, κάνοντας δεξιά μερικά χιλιόμετρα πριν, σε έναν δρόμο ( που δεν ήταν ακριβώς δρόμος) , και που θα ψήναμε κρέατα και λουκάνικα ( που ήταν ακριβώς αυτό !!) και θα αράζαμε όλη την ημέρα εκεί.

Ο ένας κάλεσε τον άλλον , και κανένας δεν δυσκολεύτηκε να πειστεί να έρθει ,  και έτσι κατά τις 11 το πρωί, ( εμείς φτάσαμε τελευταίοι όπως πάντα) , 5 αυτοκίνητα πλήρεις των επιβατών και των προμηθειών φτάσαμε σε αυτό που ήταν αλλά που δεν ήταν!!

 Αφού διανύσαμε τον χωματόδρομο βρεθήκαμε σε μια απίστευτη πλαγία , με απίστευτη θέα, και ένα μικρό σπιτάκι ξύλινο,  τύπου αποθηκούλα , που με το ζόρι χωρούσε στο όρθιο 5 ανθρώπους, και ένα τεράστιο ξύλινο τραπέζι έξω και μπροστα απο το σπιτάκι, σαν πάγκος που χωρούσε όλους εμάς μαζί με τις μπριζόλες τα λουκάνικα και όλα τα άλλα,  να μας περιμένει.

 Αυτοί που  είχαν φτάσει πρώτοι, είχαν αρχίσει ήδη την προετοιμασία . βάζοντας φωτιά, και ανοίγοντας τα πρώτα ταπεράκια, για το πρωινό. Ζεστό ψωμί , τυριά, σαλάμια, νουτέλες μέλια και τα σχετικά. Ευτυχώς η φωτιά ζέσταινε και την ατμόσφαιρα, γιατί είχε κρύο αρκετό ,  και έκανε την ανάγκη για ζεστό φαγητό ακόμα πιο σημαντική.

 Είχε ξεκινήσει λοιπόν η κατανάλωση, και όποιος πρότεινε και κάποιον συνδυασμό καλό τότε λάμβανε και αντίστοιχο έπαινο. Ο κάθε ένας είχε φέρει από κάτι, και έτσι , σαν μια παρτίδα από Χαρτιά, που το προηγούμενο φύλο ( υλικό) θα μπορούσε να φτιάξει το δικό σου έτσι γινόταν και με την προετοιμασία του πρωινού. Με άλλα λόγια κάποιος βρήκε και έφερε  χωριάτικο ψωμί,  κάποιος είχε φέρει σαλάμι, κάποιος κάστανα, ή τυρί, ή μέλι, οπότε ένα ένα τα υλικά εμφανιζόντουσαν στο τραπέζι, και οι συνδυασμοί άρχισαν να γίνονται παιχνίδι για τα γούστα του κάθε ενός.

 Όλα αυτά πριν να βγουν στην φόρα τα κρέατα ( από διαφορετικά είδη λουκάνικών , μέχρι ότι μπορείς να φανταστείς)  και εξελιχθεί για άλλη μία φορά το ίδιο σκηνικό.

 Η δική μου συνεισφορά, εκτός ότι οδήγησα μέχρι εκεί , περιοριστικέ αρχικά σε κάτι αυγά, και στην συνέχεια, σε 1 κοτόπουλο τεμαχισμένο, και 2 λουκάνικα αμφιβόλου ποιότητας. Άρα το παιχνίδι αυτό το είχα χαμένο  από χέρι.

Ωστόσο όμως ήμουν οργανωμένος σε κάτι άλλο , που ακόμα εκείνη την στιγμή δεν φαινόταν τόσο σημαντικό. Είχα πάρει μαζί μου 3 αιώρες , από αυτές τις τεράστιες, από τις οποίες , την μία την είχα μόλις παραλάβει από το Μεξικό από μια περιοχή που ονομάζεται  Chiapas ( αυτό είναι και το όνομα της αιώρας) και που ποτέ δεν την είχα δοκιμάσει, καθώς επίσης  μια Βραζιλιάνικη αιώρα, μία Μεξικάνικη ( Mayan Style).

 Έψαχνα λοιπόν τον κατάλληλο χρόνο και σημείο, κάπου κοντά στην φωτιά για να τις τοποθετήσω.

Κατά τις 2 το μεσημεράκι, είχε ξεκινήσει και το ψήσιμο, και μάλιστα τα πρώτα ( κάτι παιδάκια και κάτι κοτοπουλάκια) που γίνονται εύκολα είχαν προχωρήσει και στο  σερβίρισμα, μαζί με τα υπόλοιπα συνοδευτικά μπυριτσες, κρασάκια , ρακές και τα σχετικά.  Οπότε ήρθε και η στιγμή που κάποιοι έψαχναν ένα μέρος να αράξουν. Και να λοιπόν το πρόβλημα.!! Το σπιτάκι πολύ μικρό , δεν είχε καν κρεβάτι, ο πάγκος γεμάτος πράγματα, γεμάτος κόσμο και φωνές, και μετά την 5^η μπριζόλα μάλλον δεν άντεχες να είσαι εκεί, το χώμα πολύ υγρό για να πάρεις την απόφαση να  ξαπλώσεις κάτω.

 Η ώρα αυτή που περίμενα επιτέλους ήρθε!! Τους έβλεπα δυο δυο, τρεις τρείς , με ένα ποτήρι στα χέρια, να παλεύουν να βρουν κάποιο σημείο να αράξουν, μακριά από την Βαβούρα και την τσίκνα, να μιλήσουν, να φλερτάρουν, να διαβάσουν, να σκεφτούν, να χαλαρώσουν και να απολαύσουν το τοπίο. Τότε ήταν λοιπόν που άρχισα να στήνω τις αιώρες!! Και  όχι μία, αλλά τρεις αιώρες, ικανές να αράξουν πάνω τους τουλάχιστον  3 άνθρωποι σε κάθε μία από αυτές...... και άνετα!!!

 Τι να πω!! έγινε χαμός σε 5 λεπτά ήταν όλες στημένες γύρω από την φωτιά. Η κάθε αιώρα διαφορετική, από την άλλη , δημιούργησε τους όρους για ένα παιχνίδι, που όλοι θέλανε να κάτσουνε σε όλες, να δοκιμάσουνε πια είναι η πιο ωραία , η βολική , στην κάθε περίπτωση. Ποια θα τους ταίριαζε στα δικά τους ταξίδια , και στους δικούς τους χώρους. Η συζήτηση πάλι ξεκινάει, αλλά όχι για φαγητό, και κατανάλωση , αλλά για τα ταξίδια, τις περιπέτειες, τα απαραίτητα και σημαντικά, τις αναμνήσεις, και τελικά την  καλή ανάμνηση την κάνει  μια μπριζόλα ή μια αιώρα, η και τα 2 μαζί!!

 Κάτσαμε στις αιώρες πολλές ώρες, με διαλύματα ο καθένας ξεχωριστά, για να φτιάξει ένα καφέ , να στρίψει ένα τσιγάρο για την παρέα, να τσιμπήσει κάτι ακόμα , να συντηρήσει την φωτιά για να μας ζεσταίνει.

Μερικοί και εγώ μέσα σε αυτούς , βρήκα τον χρόνο να ρίξω και έναν υπνάκο μέσα στις αιώρες, σκεπασμένος με μία κουβέρτα. Άραξα απίστευτα μετά από τόσο φαγητό , και όταν σηκώθηκα ήξερα ότι θα ευχαριστιόμουν και την επιστροφή οδηγώντας πίσω στην Αθήνα

 Και για μένα ήταν η πρώτη φορά που έστηνα αιώρα σε βουνό, και με σχετικό κρύο. Διαπίστωσα ότι αν έχεις ένα  sleeping bag ή μια καλή κουβέρτα  τότε είσαι μια χαρά.

 Κατά τις 7 είχε σχεδόν σκοτεινιάσει και το κρύο ήταν αρκετά αισθητό. Ήταν η ώρα που έπρεπε να φύγουμε. Αρχίσαμε να μαζεύουμε τα απομεινάρια μιας τέλειας εκδρομής. Παρακολουθούσα την διαδικασία « τα μαζεύουμε και φεύγουμε» και πόσες μαύρες σακούλες με σκουπίδια δημιουργήσαμε. Φροντίσαμε να μην αφήσουμε κανένα σκουπίδι στον χώρο, αλλά οι μαύρες σακούλες έδειχναν τι σκουπίδι δημιουργήσαμε.

 Μαζέψαμε τις αιώρες μας σε 10 λεπτά. Τις έβαλα και τις 3 στην τσάντα που τις μεταφέρω.  Δεν άφησαν ούτε ένα ίχνος της προηγούμενης ύπαρξης τους. Έτσι όπως γίνεται και κάθε φορά που τις ξεστήνω από τα διάφορα σημεία.

Στο μόνο όμως που καταλήγω είναι όσο τέλειο και αν είναι ένα μέρος, μια αιώρα το κάνει ακόμα πιο όμορφο.

Το Σπίτι Της Αιώρας

La Casa De Hamacas